Vooraf hadden ze duidelijk aangekondigd dat het een echte zaalshow ging zijn waar zowel theater als muziek aan bod zou komen. Iets wat duidelijk aansloeg. Al vanaf seconde één werd je meegezogen in het verhaal van Allen McCullen en Also Allen Also McCullen, twee jonge Schotse muzikanten.
Het verhaal zat ‘heel geestig’ in elkaar en de terugkerende elementen kon het publiek zeker smaken. Of smaken is misschien het verkeerde woord, want Preuteleute’s show zat uiteraard opnieuw vol hilarische vadsigheden. Ook de Britse koningin zal het geweten hebben!
Aan sneltempo volgden nadien passages richting Engeland, België en Frankrijk. In het eigenste Brugge sliepen Allen en Also Allen in de grote hangar van beenhouwer Jan Breydel. Zo zat de show vol historische verwijzingen en herschreven ze een paar oudere nummers met passende Preuteleute-tekst.
Tijdens de pauze polste ik al even bij het publiek voor wat reacties en die bleken alleen maar positief. ‘Een goed en leuk verhaal’, zei de ene, terwijl een ander groepje vooral de hilarische overgangen en de interactie tussen beide Alains bewierookte. In de zaal zaten verschillende generaties samen. Een jongeman van 21 (of eerder 16 volgens Alain), tot mannen en vrouwen die er achttien(!) jaar geleden al bij waren en zelfs een paar mensen van de oudere generatie. Preuteleute spreekt dus werkelijk iedereen aan.
Of zoals Tom Vanrijckeghem (Ook Alain) het zelf omschreef: ‘Mensen kunnen bij ons gewoon twee uur lang de wereld vergeten. Daarop staat geen leeftijd.’ Sebastien Dewaele (Alain) duidde ook het belang van het concept: ‘Ja, we zijn iets totaal a-politiek en het spreekt iedereen aan. Vooral de West-Vlaming natuurlijk, ’t is niet dat we in Limburg moeten spelen.’
Na de pauze ging het even richting het verre ‘Aztekië’ waar het duo als seksspiergoden ontvangen werd. Of toch pas wanneer hun kilt naar boven zakte … Nadien volgden nog trips naar ‘Oxlo’ en het Hoge Noorden, maar voor verdere details ga je best zelf kijken! Je zult je echter moeten reppen want de meeste shows zijn intussen uitverkocht. Enkel in Oostende en De Panne zijn nog een paar tickets te verkrijgen.
Aan de merchandise vlogen achteraf de t-shirts en cd’s over de toonbank. En bijna iedereen wilde ‘nog ène ki’ op de foto met Sebastien Dewaele en Vanrijckeghem. Uiteindelijk, na een show van ruim 3u(!), was het tijd om ‘je zak te pakken en weg te gaan.’
Ik kreeg echter nog vijf minuutjes met hen alleen en vertelde hen van de man die hen achttien jaar geleden zag in een klein zaaltje achter een cafeetje. ‘Zo is het eigenlijk begonnen,’ vertelt Tom, ‘we speelden scheenschoppende cabaret in zaaltjes. Nadien namen we een bocht naar meer het muzikale maar nu, na zoveel jaar, komt het opnieuw samen. En om dat in één van de schoonste zalen van Europa, hier in Brugge, te mogen doen: zalig!’
In Sebastiens ogen merkte je meteen dat hij plots wegzonk in dat verre verleden. ‘Ik ben heel blij dat je erover begint’, zegt hij. ‘Na bijna twintig jaar hard werken staan we hier. Zeventien jaar lang speelden we voor een appel en een ei, maar de mensen bleven komen. Het is niet dat we gesubsidieerd worden hé, we moeten alles zelf doen. En twintig jaar levert op.’
Een West-Vlaamse vrijdagavond pur sang in de West-Vlaamse hoofdstad, gedelegeerd door de West-Vlaamse trots van Preuteleute. Wat moet een mens nog meer hebben?
Bekijk zeker een paar sfeerbeelden en interviews via onze Instagrampagina!
