Werkpaarden zoals Tim Declercq, Stijn Steels en Bert Vanlerberghe, maar ook een jong veulen als Mauri Vansevenant. Die ontpopte zich in zijn eerste volledige profjaar tot een van de revelaties. Een status die hij dit jaar graag wil bevestigen.
Mauri Vansevenant kwam begin december met de schrik vrij, toen hij samen met Remi Cavagna aangereden werd op training. Een gebroken duim en wat trainingsachterstand, verder liep de schade niet op. Via de Ruta del Sol en een Frans progamma gaat het dan naar de Ardennen. “De Waalse klassiekers moeten mij wel liggen. Ik heb nu twee keer Luik gereden. Het eerste jaar goed, en vorig jaar tot al verder in de finale tot de Roche aux Fauxons. Misschien dit jaar nog iets verder, zodat ik kan bijstaan tot in de diepe finale. En dan de Giro. Ik sta nu op de longlist. Acht van de tien kunnen er gaan, de kans is reëel dat ik daar aan de start sta.”
De Giro is dan toch een stapje hoger dan de Vuelta, waar hij al een tweede plaats liet optekenen. Samen met zijn zege in de GP Industria e Artigianato de hoogtepunten van 2021. “Een nieuwe overwinning zou fantastisch zijn, maar ik weet dat dat niet gemakkelijk is. Alles moet meezitten, een beetje geluk ook. Ik ben altijd tevreden op het eind van het seizoen als ik het gevoel heb dat ik een stap heb vooruit gezet, en vorig jaar had ik zeker dat gevoel.”
Het jonge talent doet het uitstekend bij Quick.Step, en wordt goed opgevangen door de oudere garde. Tim Declercq: “Jaar na jaar word je iets meer in de rol van wegkapitein geduwd. Op de duur bouw je wel wat ervaring op binnen je job. Ik ga natuurlijk nooit aan iemand uitleggen hoe je moet sprinten, want daar ken ik niks van. Maar binnen mijn werkdomein heb ik wel wat ervaring opgebouwd.”
18 van de 31 renners konden het zegegebaar maken. De honger van de Wolfpack blijft groot, en daar is persoonlijke ambitie aan ondergeschikt. Stijn Steels: “Mijn absolute droom is een monument rijden met de ploeg, maar de concurrentie is hier zodanig groot. En voor de rest zoveel mogelijk in een winnende ploeg zitten. Voor mij is dat superplezant. Meestal ligt mijn rol in de sprinttrein tot op een kilometer van de meet. Dan kom je twintig seconden later dan het peloton over de meet, en als je dan het geschreeuw in je oortje hoort dat we hebben gewonnen. Dat is voor mij een van de mooiste momenten die er zijn, en die wil ik zoveel mogelijk meemaken. Als je zelf weet dat je er je aandeel in hebt gehad, volstaat dat voor mij helemaal.”
