"Ik wist dat ik me best redelijk voorin positioneerde", vertelt Naert, die altijd dicht achter de koplopers was terug te vinden zondag. "In Rio zat ik te ver naar achteren. Als je wil scoren, moet je soms gokken, en dat heb ik gedaan. Ik heb hier met ballen gelopen. Op intuïtie besliste ik om mee te gaan toen de groep werd uitgedund, en mijn intuïtie zat goed. Rond 28 kilometer kreeg ik het moeilijk en ging de kopgroep ervandoor, maar ik wist niet met hoeveel ze waren. Ik voelde dat ik aan het vertragen was, maar er kwam niemand meer terug, dus blijkbaar is het zwaar geweest voor iedereen."
Naert wist niet dat hij in de slotkilometers aan het strijden was voor top tien. "Ik had geen flauw idee hoeveelste ik liep, maar vermoedde wel dat ik niet zo ver van de top zien zou zitten", klinkt het. "In de laatste kilometers voelde ik dat ik steeds dichter bij de Marokkaan voor mij kwam en zei ik tegen mezelf: 'stel je voor dat het hier om de top tien gaat'. Ik zou het mezelf nooit vergeven hebben als ik hem niet had ingehaald. Ik had krampen tot achter mijn oren, maar het is fantastisch dat ik effectief de top tien heb gehaald."
Ondanks zijn knappe tiende plaats had de West-Vlaming naar eigen zeggen nog niet eens topbenen. "Een superdag zoals op het EK in Berlijn (waar hij won, red.), had ik niet. Die komen maar een paar keer per jaar voor, maar ik was vooral heel goed voorbereid en heb op mijn waarde gelopen. Ik ben tevreden met hoe het gegaan is. Twee Belgen in de top tien van een olympische marathon, niet slecht hé?", besluit Naert.
