Michael Vanthourenhout lijkt vooraf al de beste Belgische kans op de zege. Hij won hier al de wereldbekermanche en is in Namen altijd goed. Maar dan moet hij dus wel afrekenen met het Nederlandse lichtgewicht in vorm. Lars van der Haar, de defending champion.
Meteen na de start bestormt die met Eli Iserbyt de Citadel van Namen. Iserbyt heeft een haat-liefde verhouding met Namen. En na de Koppenbergcross weet ook hij dat van der Haar net dat stuk beter is op dit moment. In de eerste ronde al gaat de Nederlander vol door. Al rijdend maakt hij op een glad stuk het verschil op Iserbyt, die we verder niet meer voorin zullen terug zien, in ronde drie geeft hij op.
Is de vogel al na één ronde gaan vliegen? Neen, want daar doemt Michael Vanthourenhout op. De dapperste der Belgen gaat in de achtervolging. En dat loont want ook van der Haar is maar een mens. In ronde twee valt hij op de schuine kant en zo komt Vanthourenhout in het spoor. Het EK wordt een duel, zoals het hoort.
En Vanthourenhout, daar zit snee op. In ronde drie versnelt hij. Maar ook Michael heeft het moeilijk op diezelfde steile helling. Vallen, struikelen, en toch weer opstaan. Dit is veldrijden. Dit EK wordt zo ook een duel tussen twee renners. Van der Haar neemt in ronde 4 toch weer de bovenhand. Vanthourenhout moet alles uit de kast halen om te volgen.
En dat loont want met Namen ben je nooit klaar. In ronde vijf zijn de rollen omgekeerd. Vanthourenhout zet nu druk, van der Haar voelt stilaan de zware ondergrond doorwegen. Laurens Sweeck rijdt intussen al een hele tijd op plaats drie. Toch bijt van der Haar zich weer in het spoor van Vanthourenhout. Maar in een afdaling gaat het dan fout. De Nederlander valt en blijft in de netten steken. Vanthourenhout kan hier munt uit slaan. Hij snelt weg, zijn voorsprong loopt op tot vijftien seconden.
van der Haar probeert die kloof nog te dichten maar een nieuwe valpartij is hem te veel. Michael Vanthourenhout toont dat de sterkte vandaag verdiend de zege pakt op een parcours dat absoluut niet liegt. Een kampioenentrui mocht hij bij de elite nog niet dragen, maar vandaag is dat gaatje op zijn palmares gedicht. Met meer dan veertig seconden voorsprong op van der Haar kroont Michael Vanthourenhout zich tot Europees kampioen. De tranen laat hij, tussen de modder door, de vrij loop.
Vaak wint Vanthourenhout niet bij de profs, en al zeker niet in regelmatigheidscriteria of op kampioenschappen. Op zijn eerste wereldbekerzege was het wachten tot het seizoen 2020-2021 in Tabor. Hij won dat jaar ook de Superprestige in Merksplas. Vorig jaar was hij de sterkste in op de Citadel van Namen. Dat moet vertrouwen gegeven hebben want Vanthourenhout is al prof sinds 2015. Ooit wereldkampioen en ook Europees kampioen bij de beloften, is dit zijn eerste gouden medaille op een kampioenschap bij de profs. Met een tweede en een derde plaats was hij er al dicht bij op het EK. Vandaag is het pas echt al goud dat blinkt.
