Met een Stevie Wonderbril om de blauwe ogen te verhullen, een gezwollen rechterkaak en een gebroken neus blikt Delfine Persoon terug op haar verloren rematch tegen Katie Taylor. Die gebroken neus heeft wel degelijk een rol gespeeld, al leek ze een pletwals ondanks de averij. Delfine Persoon :Door mijn neus te breken in de tweede ronde, heb ik minder gewerkt dan ik kon. Anders zou ik meer gedurfd hebben om te werken. Daardoor ben ik met één jab gaan werken en niet met twee of drie jabs, omdat je toch schrik hebt om er één terug te krijgen op die neus.
Delfine bokste als de sterkere bokser, maar het volstond niet. Meteen na de rematch was ze groots in de nederlaag. Twee dagen later blijft toch het gevoel van de gemiste kans. Het was opnieuw erg nipt. Als we de kamp achterna bekijken vinden we toch dat het dichtbij een draw zit. Of zelfs dat ik zes ronden pak en zij vier. Het zat dichtbij een draw, als je eerlijk bent. Ik heb alle respect voor Katie Taylor. Ze bokst tactisch, ze heeft haar spel gespeeld. En ik het mijne. Jammer gewoon van die kopstoten, dat heeft mijn spel in het gedrang gebracht.
Kan er dan nog een derde duel komen? Voor mij mag het, mocht die er komen. Voor mij mag het, ik wil iedereen kamp aangaan. De kers op de taart had er kunnen zijn, maar die is er dus niet. Iedereen zegt wel dat ik een mooi palmares bij mekaar gebokst heb, maar dat klein extraatje is er niet. Het is alsof dat laatste stukje er niet mag zijn.
Stoppen wil Persoon zeker nog niet doen.
Neen, dat niet. Het vuur is nog niet weggezakt, ik ben nog vurig en gedreven om verder te boksen. Supervedergewichten is misschien wel een betere klasse voor mij. Want proteïnen heb ik de voorbije weken gegeten dat het niet meer normaal is. Nu mag het liever weer een zakje friet zijn.
