Toen hij eind de 30 was jende een collega die Turks leerde hem: “jij spreekt alleen maar makkelijke talen, probeer eens iets anders. Piet heeft zich op het Grieks gegooid. Wat begon als een soort weddenschap eindigde met een grote liefde voor de Griekse taal. En voor het Griekse volk. Piet zou nooit in Griekenland willen wonen, maar de Grieken vindt hij fantastische mensen. Ze zijn ontzettend vriendelijk en maken heel veel plezier.
Piet is vijfentwintig jaar bezig geweest met het leren van het Grieks. “Ik studeerde eerst in avondonderwijs maar was al na drie jaar klaar met een studie die eigenlijk over vijf jaar gespreid werd. Daarna trok ik naar verschillende hogescholen en universiteiten.
Het hoogtepunt van mijn studies Grieks was een bijkomende master in ‘toegepaste Griekse taalkunde’. Via een Griekse vriend kon ik ingangsexamens doen voor die master aan de universiteit van Thessaloniki. De professoren verzekerden mij dat ik de cursus via afstandsonderwijs kon volgen. Tot mijn verbazing was ik geslaagd voor mijn ingangsexamen, maar ik viel helemaal van mijn stoel toen bleek dat ik de lessen toch in Thessaloniki moest volgen. Daar zat ik dan, als jong gepensioneerde man, tussen vijf studenten van twintig jaar. Het was echt uit mijn comfortzone stappen. Ik heb voor vier semesters van dertien weken een kot gehuurd. Het was vaak eenzaam, want mijn familie bleef natuurlijk in Wevelgem. Ik ben echt met mijn eigen identiteit geconfronteerd en heb veel over mezelf geleerd.
Ik moest ook leren omgaan met de gewoonten van de Grieken. Zo kunnen ze niet samenwerken, maar staan ze altijd paraat om te helpen en mijn buren kwamen vaak lekker eten brengen of een praatje slaan.”
Wat Piet Verbeke verschrikkelijk veel pijn doet is dat niemand in België zijn traject de dag van vandaag nog kan overdoen als je geen Griekse ouders hebt. In West-Vlaanderen kan je bijvoorbeeld geen Grieks meer volgen in het avondonderwijs. Het onderwijs is helemaal afgebouwd en dat geldt voor alle talen. Nochtans zijn talen altijd de sterkte van de Vlamingen geweest. Talen spreken leert ons zoveel, is de mening van Piet. Ook op menselijk vlak. De gastvrijheid van de Grieken en hun lekkere eten hebben hem al fantastische momenten bezorgd. Daarom schreef hij deze tekst op het schoolbord op het einde van de reportage in Dames en Heren: “Heel jammer dat het niveau van de talen in Vlaanderen geleidelijk aan verloren gaat, omdat de kennis van talen een waardevolle schat is waarvoor we bekend waren in heel de wereld. Laten we hopen dat we dit veranderen in de nabije toekomst met enthousiasme.”