“Ik heb, naast het bloemenuurwerk van Oostende, nog maar enkele uurwerken echt bezocht”, vertelt Prosper, “Het zal me wellicht ook nooit lukken om de wereld rond te trekken omdat reizen duur is. Maar ik geniet evenveel van een mooie foto die me doorgestuurd wordt door iemand die wel een bloemenuurwerk gezien heeft aan de andere kant van de wereld.”
Prosper heeft al heel wat bijgeleerd sinds hij aan zijn zoektocht begon. “Bloemenuurwerken zijn eigenlijk ontstaan toen enkele eeuwen geleden een Zweedse natuurkundige ontdekte dat bloemen zich altijd op hetzelfde tijdstip openden of sloten. Hij kon daaruit dus afleiden hoe laat het was. Maar ik heb ook geleerd dat Oostende zeker niet het grootste uurwerk ter wereld heeft. Dat heeft een diameter van negen meter maar in India is er een met een diameter van bijna vijfentwintig meter. Nog een stuk groter dus.”
En Prosper stopt niet als hij een foto heeft van een bloemenuurwerk. Zo wil hij van Oostende bijvoorbeeld jaarlijks een foto omdat er elk jaar een nieuw thema te zien is in de bloemen. “Er wordt steevast gewerkt met de Belgische kleuren. Dat zijn gele, rode en bruine bloemen omdat er geen zwarte bestaan.” En die foto’s neemt hij zelf. Vroeger was dat niet nodig omdat er altijd postkaarten gedrukt werden. Maar omdat weinig mensen nog postkaarten kopen worden er geen meer gemaakt en trekt Prosper dus regelmatig met zijn fototoestel naar het bloemenuurwerk. Het is een mooie aanvulling bij de foto’s die hij heeft van toen het uurwerk nog een paar meters verder lag, ongeveer op de plaats waar nu het beeld van Dikke Mathille staat.
