"Het is een mentale en fysieke uitputtingsslag geweest voor mij en voor mijn zussen," zegt Roseline Debaillie. "Als ik hem deze week bezig hoorde en bezig zag heb ik heel vaak een plaatsvervangend schaamtegevoel gehad. Ik vroeg me af waarom hij niet onder de grond kroop van schaamte. Ik heb me in zijn plaats gegeneerd."
Debaillie betuigde bij zijn slotwoord wel zijn spijt, en zei dat hij zijn beste vriend had gedood.
