De ngo-mdewerker is terug in België, na ruim 15 maanden eenzame opsluiting in een Iraanse cel. “We zetten hem niet onder druk, we vuren geen vragen op hem af, we laten hem op zijn tempo vertellen hoe hij daar heeft moeten leven. Bij ons overheerst opluchting. We genieten, gewoon van samen te zijn, en elkaar stevig in de armen te houden.”
Olivier heeft nu dagelijks contact met een psycholoog. Hij is er altijd in blijven geloven dat hij ooit zou vrijkomen, ook al was dat niet makkelijk. "Maar af en toe, door al de uitspraken van de Iranezen, die zeiden dat België hem zou loslaten, was het moeilijk. Dat was echt een psychologische marteling. Op een bepaald moment heeft hij zich ook moeten vasthouden aan rituelen. Hij moest wel zijn dagen vullen met ofwel mooie herinneringen ofwel met iets doen. Hij heeft bijvoorbeeld geleerd om een uur tot anderhalf uur te genieten van wat eten op een klein bordje."
