In het overleg moeten alle onroerende goederen van de diverse kerkfabrieken het voorwerp uitmaken van een kritische discussie, waarbij alle mogelijkheden binnen de decretale krijtlijnen kunnen worden besproken. Daarbij volgt de minister de stelling van de stad dat de kerkfabrieken weliswaar niet kunnen verplicht worden om hun reserves aan te spreken om investeringen te doen, doch dat dat niet betekent dat een kerkfabriek daartoe niet zelf kan beslissen.
Het stadsbestuur zal alvast de beslissing van de minister volgen en opnieuw rond de tafel zitten met de kerkfabrieken om een werkbare consensus te vinden waarin rekening wordt gehouden met het onroerend patrimonium en de concrete omstandigheden bij de verschillende kerkfabrieken en de budgettaire mogelijkheden van de stad.
