Het lichaam van Milena Raycheva werd op 17 augustus 2010 aangetroffen in de duinen van Zeebrugge. "Het lichaam was reeds bedekt met een harde zandkorst, doordat het lijkvocht zich had vermengd met het omliggende zand", verklaarde de wetsdokter. Volgens de deskundige wees de staat van ontbinding op een overlijden zeven à veertien dagen eerder. Op vraag van een jurylid werd bevestigd dat ook zeventien dagen mogelijk is, waardoor ze dus ook op de dag van haar verdwijning al overleden kan zijn.
Tijdens de uitwendige en de inwendige lijkschouwing stelde dokter Van Parys eigenlijk geen verwondingen vast. "Ik heb geen enkele specifieke traumatische doodsoorzaak vastgesteld. Minimale letsels waren niet meer opspoorbaar, maar majeure letsels zoals steekwonden, breuken en schotwonden zouden we zeker gezien hebben." Een wurging werd wel niet helemaal uitgesloten. "Je kan bij een jonge vrouw ook wurgen zonder letsels aan het keelskelet, omdat het kraakbeen nog elastisch is."
In de mond en de luchtwegen van het slachtoffer werd heel wat zand aangetroffen. Daarom denken de burgerlijke partijen in de richting van een smoring in het zand. Volgens de wetsdokter is het echter waarschijnlijker dat het zand pas na haar dood in de mond terechtkwam, al werd smoring niet helemaal uitgesloten. "Maar smoring gebeurt quasi enkel en alleen als er een fysieke discrepantie is tussen dader en slachtoffer. Of als ze handelingsonbekwaam is. In de meeste gevallen zullen we daar wel letsels van zien." Na een vraag van openbaar aanklager Fien Maddens stelde Van Parys dan weer dat het niet uitgesloten is dat het slachtoffer na enkele klappen half bewusteloos begraven werd.
Ten slotte polste voorzitter Willem De Pauw nog naar mogelijke natuurlijke doodsoorzaken. De wetsdokter stelde echter niets vast dat zou wijzen in de richting van een hartprobleem, een hersenbloeding of een longembolie.
Op het assisenproces is vandaag ook de piste van een andere verdachte opnieuw aan bod gekomen. Een getuige verklaarde plots dat ze Alexander T. in die periode uit de duinen zag springen. Alexander T. werd in 2014 veroordeeld voor een andere moord, in Antwerpen. Hoofdinspecteur David Roelant legde uit dat onderzoek van dat spoor niets opleverde, maar gaf ook toe dat T. als dader niet uitgesloten kan worden. De getuige: "Ik ben 's avonds om 20 uur de dijk afgegaan met mijn hondje en toen kwam Alexander afgesprongen uit de duinen", verklaarde ze op het proces plots. "Helemaal wit, met allemaal schuim uit zijn mond. Met een rode bermuda met witte tekeningen. Ik heb hem genegeerd, maar hij heeft me wel gezien. Ik heb er aan niemand iets over gezegd. Het lijk was nog niet gevonden." Volgens de getuige zag ze T. nog eens toen het lichaam al was aangetroffen.
Voorzitter Willem De Pauw vroeg zich meermaals af waarom de getuige nu plots wel met dat verhaal op de proppen komt. "Ik dacht dat we niet de juiste personen waren om dat aan de politie te zeggen. Ik dacht dat het zou aanvoelen als weerwraak voor een oude racismeklacht van T. tegen mijn man", reageerde ze.
De dader Alexander T. verbleef in de zomer wel degelijk in Zeebrugge. "Hij werkte in een restaurant op de Zeedijk, hij was ook een kitesurfer en hij was in 2010 en 2011 bezoeker van Polé Polé." De hoofdinspecteur merkte wel op dat de feiten in Antwerpen veel gewelddadiger waren dan in Zeebrugge. "Het ging daar om zeer zware schoppen en vuistslagen, finaal werd zelfs een paraplu tussen de billen van het slachtoffer geduwd."
Vooral in de loop van 2012 werd de piste uitgebreid onderzocht. "Hij is in de gevangenis verhoord geweest als verdachte, maar hij zegt zelf dat hij daar niets mee te maken heeft." Het onderzoek kon uiteindelijk geen betrokkenheid van T. aantonen. "Ik denk dat we gedaan hebben wat er in onze mogelijkheden lag. Ik weet niet of die persoon de feiten gepleegd heeft. Kunnen we hem uitsluiten? Nee, daar moeten we eerlijk in zijn", besloot David Roelant.
