"Ik neem een loopje met de waarheid," zegt Delphine Lecompte over haar nieuwe boek. "Er zijn personages die compleet verzonnen zijn, uit mijn duim gezogen. De necrofiele tegellegger ben ik nog nooit tegengekomen. Anders zat ik hier niet om het na te vertellen. Mijn theatrale verrukkelijke, wellustige moeder is losjes gebaseerd op mijn moeder. Er is zoveel wat ik verzin. Dat vind ik net prettig om met mijn verbeelding aan de slag te gaan."
Het boek is dus geen autobiografie, behalve de epiloog. Daarin vertelt de Brugse schrijfster hoe ze in de psychiatrische instelling waar ze verbleef, verkracht werd. Vorig jaar schreef ze er over in Humo. Het bleef oorverdovend stil. "Dat heeft me geshockeerd. Mensen met psychiatrische aandoeningen zijn zeker mensen die extra gekoesterd moeten worden. Het kan niet de bedoeling zijn dat alleen vriendelijke, bevallige slachtoffers gehoord moeten worden. Ik ben polemist en ik neem het soms op voor Bart De Pauw en andere zogenaamde boosaardige mannen. Dat betekent niet dat ik ook een slachtoffer ben van seksueel geweld dat mededogen verdient."
Maar het is lang niet allemaal kommer en kwel. Haar allereerste voordracht in Roeselare, een lezing in Nederland daags nadat haar voortanden getrokken werden. Lecompte beschrijft het met ongelooflijk veel humor. De schrijfster houdt van Brugge waar ze woont, én van de zee.
"De voormalige vrachtwagenchauffeur bijvoorbeeld. Een veel terugkomend personage is een Oostendenaar. En dat is een andere mentaliteit. Dat is rebelser dan de gemiddelde Bruggeling. Maar dat is een veralgemening. Er zijn ook veel stoute, dwarse Bruggelingen. Gelukkig, anders hield ik het hier niet uit."
Ondertussen werkt Lecompte aan een nieuw boek, verhalen en blijft ze columns en gedichten schrijven.
